aşk işleri, dua, baş ağrısı vs. vs.

 

(İşte, kime ait olduğunu unuttuğum bir fotoğraf daha. Pixdaus sitesinden.)

 

 (Yukarıdaki aşk şarkıları, aşık olanlar için geliyor;p)

"...
Şunu hiç unutmayın, kişinin geleceği için iyi bir anından daha yüce, güçlü, sağlam, yararlı bir şey yoktur. İyi bir insan olmanız için çok öğüt verirler size, ama çocukluktan kalma güzel, kutsal bir anı iyi insan olma yolunda size en büyük yardımcıdır. Böyle anıları bol olan bir kimse kurtulmuş demektir. Belleğimizde iyi bir tek anı kalmış olsa bile, bir gün gelir bu anımız mahvolmaktan kurtarır bizi. Belki kötü insan bile oluruz ilerde, kendimizi kötülüklerden kurtaracak gücümüz olmayacak, insanların gözyaşlarını alaya alacağız, demin Kolya'nın dediği gibi "Bütün insanlar için acı çekmek istiyorum," diyenleri küçümseyeceğiz… Ne kadar kötü olursak olalım, - Tanrı korusun hepimizi böyle felaketten- İlyuşa’yı toprağa verişimizi, onu son günlerimizde nasıl sevdiğimizi, şu taşın yanındaki bu içten konuşmamızı anımsadığımızda şimdiki iyi duygularımızla alay etmeyi en kötümüzün, en kalpsizimizin – böyle bir şey olursa elbet- içi götürmeyecektir! Hatta bu iyi anımız aklını başına almasına, kendi kendine –Evet, o zaman iyi, cesur, dürüsttüm.- demesine neden olacaktır belki. Varsın gülsün hem, önemi yoktur bunun, insanoğlu iyiye, güzele çoğunlukla gülmüştür. Düşüncesizliğinden gelir bu. Ama şuna inanın ki baylar, gülerken için için de şöyle geçirir kalbinden: - hayır, gülmekle hiç iyi etmedim, böyle şeylere gülünmez!

................
Alyoşa son kez; "Ah yavrularım, sevgili dostlarım, hayattan korkmayın hiçbir zaman! İnsan iyi, doğru bir şey yapınca ne güzeldir hayat! dedi.

..."

dostoyevski/karamazov kardeşler'den

---------------------------------------------
Atze, aşık olmuş, ne hoş. Mutluluk yazısının (haliyle sesinin), akustiğine bile sinmiş. Harika!

Bir arkadaşım hasta, bu kötü haber. Buralardan tanıştığım biriydi, çok iyi biri olduğunu düşündüğüm, yüzünü görmemiştim daha, hasta şimdi. İyileşecek tabii, dua ediyorum. İyi olsun lütfen, siz de dileyin. Hiç tanımadığınız biri için dua edin, ya da dileyin. "çok eski bir gelenektir bu, hem iyi yanları da vardır."*

Bugün başım ağrıyor. İlaç aldım, şimdi türk kahvesi yaptım kendime. Güzel. Eski bir arkadaşım, ki belki de tek arkadaşım, yurt dışına gidiyor, uzun bir süre yaşamak için. Yılda bir kez ancak görüşürdük zaten. Bir şey değişmeyecek böylelikle. Aramasını bekliyorum, dışarı çıkarız sanırım, konuşuruz oradan buradan. Fena geyik yapardık biz onunla, tahmin bile edemezsiniz. Deli işi. Uzun süredir dışarı çıkmıyordum, sayesinde hava almış olurum, ee, bu da iyi.

Çello Çalan Kedi, yazmış bugün bana. Kafam dağınıktı, bir yazımı hatırlattı, o yazı da bana oraya koyduğum Purcell müziğini. Dinledim, tekrar tekrar tekrar. Çok sağolsun, beni kendime döndürdüğü için, hayat böyle tuhaf işte, o bir şeyi hatırlar, bir yere gider, okur, ben başka bir şeyi, döner dururuz bir şeylerin etrafında. Ve bu dönen şey, hepsinden iyi;) Bakın şu müzik;

 

Calvino'nun Kesişen Yazgılar Şatosu'ndan son öyküyü okudum tekrar. Çokça Shakespeare (ezbere yazdım, biraz saygı;p) ve trajediden beslenen gelecek tahmini. Görülen hortlaklar kafamızdaki deliliğin kanıtı. Elleri kanlı, yüreği kansız, elleri kanlı, yüreği kansız, elleri.... Calvino şöyle diyor; "Kan kokusu öyle kolay kolay çıkmaz; o küçük elleri temizlemeye Arabistan'ın bütün kokuları yetmez."

Arabistan deyince..., sonra bir de koku, aklıma misk geldi. Bilir misiniz misk ne demek? Ben de yanlış bilirmişim. Aslında Arabistan'la pek ilgisi yokmuş. (melamiliği de yanlış biliyormuşum, ne yapalım,  sağlık olsun.)  Çin, Nepal ve Tibet -Asya işte-, oralarda yaşayan bir geyiğin (ceylan) testislerinin hemen üzerindeki bezeden elde edilen bir kokuymuş, misk. Amber de öyle, balinalardan elde edilirmiş amber kokusu da. Misk-i amber, bir vahşetin, hafif olsun hadi, bir ölümün müthiş kokusu! Vay ki ne vay.

Ananemin köyünde bir hacı vardı, sevimli yüzlü, oldukça yaşlı bir adam. Çocukları çok severdi. Sokakta biz çocuklarla her karşılaştığında sarılır öperdi hepimizi. Sonra cebinden yavaşça misk kutusunu çıkarır ve bize sürerdi. Sürerken elleri şaşardı sanırım; yanaklarımıza, boynumuza, sonra memelerimize. Şaşırır, kızarırdı yüzümüz. Olur öyle. Öldü sonra adam, Muharrem dede diyordu herkes. Hiç kötü gelmiyor aklıma şimdi, kötü bir şey de düşünmüyorum hakkında. Ama sokağın başında onu görürsem hemen yolumu  değiştirirdim çocukken. Çocukken olaylar biraz daha kabus şeklinde görünür, bilirim. Hepiniz bilirsiniz.

 Nasıl bitirsem bu yazıyı acaba? Hmmm. Hah tamam.

"Ömrümüzün sonuna dek böyle el ele olalım! Yaşasın Karamazov."

Hah ha, deliriyorum;p 
 --------------------

*Yine Karamazov Kardeşler'den. Alyoşa'nın lafları.