kurgu uçurur

 

(Rüya ve ben, denizden çıktık yorgunuz;) İki, üç günlüğüne onların yanına gitmiştim, iyi ki gitmişim, iyi geldi.)

Söylemiştim değil mi, söylemişimdir tabii bu gürültü sessizce geçilmez. Çok çooook ses var burada. Hafta içi güzel, sorun yok, o zaman bu evi seviyorum ama ne zaman hafta sonu geliyor, bu millet eğlenmeye başlıyor. Sabah nöbetten gelmiş duştan hemen sonra uyumuştum, gürültüyle uyandım. Sadece dört saat uyuyabilmişim. Çayı koyarken nereden geliyor bu sefer gürültü diye baktım, arkadaki gecekonduların bana en yakın yerine konuşlanmış düğün (dernek?) ekibi. Gittikçe yaklaşıyorlar! Hah ha, delireceğim sonunda, o olacak. Saat on iki oldu hâlâ kesmediler, bitmeyen bir eğlence anlayışı, ilginç. A, daha tuhafını anlatayım, iki üç saat önce yangın çıkardı bu kalabalık. Düğün kalabalığı havai fişek patlatırken -sanırım- (hiç bilmem o şeyleri), başarmış o işi. Yangın yayıldı, ben balkondan seyrediyorum, bunlar ilk önce bir sustu sonra yine başladılar çalıp oynamaya, şok oldum. Vallahi "bana mısın" demediler (ananem çok severdi bu lafı, tatlı kadındı anmak istedim bu özel kutlama gününde;)) yangın olayına. İtfaiye geldi, nümayiş, temaşa ve çığlık çığlığa bir seyir. Aklıma yine Ece geldi, Ece Ayhan, bu milletin yangın seyir zevkinden bahseder bir kitabında, zevkle heyecan ve mutlulukla seyrederler yangını, der. Haklı sanırım. 

Denize gitmeye son anda karar verdim, Rüyalar gidiyordu, acaba diye düşündüm ve iyi ki gitmişim. Üç gün yetti zaten. Bol bol yüzdüm, hatta belki sadece yüzdüm ve kitap okudum. Güneşlenmeyle filan hiiiiç uğraşmadım. Zaten beceremem ben o işi, ilk önce bir taraf, sonra diğer taraf, yüzüstü, sırtüstü derken benim kafam çorba oluyor, hem kitap okuyamıyorum yüzüstü pozisyonda, zor işler sonuçta. Ne diyordum, tamam, bir anda karar verdiğim için o sıra okuduğum kitabı çantama atsam mı acaba, dedim. Elimde Yürekte Bukağı'sı vardı Tomris Uyar'ın, bir de Hrabal'ın Sıkı Kontrol Edilen Trenler'inin son sayfalarındaydım. Aslında iki kitabı aynı anda okumam ben, sevmem öyle bir okumayı. Fakat okuduğum kitabın arasına öykü, dergi, deneme tarzında çok fazla şey girer. İki roman (kurgu) aynı anda gitmiyor benim kafamda, Uyar'ın kitabı hem öykü olduğu için hem de diğer kitap bitti bitiyor kontenjanından girmişti araya yani. Of ne çok uzattım! Neyse, Çekler komik insanlar tamam, ama tatilde o kitabı yanıma almak istemedim. Türkler komik değil, diğer kitabı hemen geçelim;p 

Hemen polisiyelere kaydı gözüm, işte Uçuş Korkusu'nu o sıra gördüm. Aradığım kitap neden o olmasındı, hah ha böyle bir yazım tarzı var, sakın bilmiyorum demeyin;p Ben tatil kitabı filan diye bir ayrım yapmam aslında. Hiç yapmadım, bu yaşıma kadar. Güneşin altına Fowles, Dosto, Tolstoy'la uzandım, onları dinledim hep. (böyle bir yazım tarzı da var! hadi hadi, bilirsiniz o tarzı da, yalancı mıyım ben?) Fakat dostlar, polisiyenin tadı başka oluyor, yüzmenin yorgunluğuyla biranızı yudumlayıp, üzerinizden sular akarken. (bu yazı nereye gidiyor, biri durdursun beni;p) Kısa kesiyorum, bu sefer polisiye yerine Erica Jong'ın Uçuş Korkusu'nu aldım. Tam kafa boşaltmaya yarayan basit bir kitap dedim. Bir de bu kitabın unutulmayan bir hikâyesi var. İdefix alıntı yarışması yapmaya başladığı yıl sorulardan biri de bu romandan bir alıntıydı. Pia ve anlatan kadın kabusum olmuştu! Hatta (sorulan) alıntıyı buraya koyayım da bakın bir;

"...1965 yılının yazında ikimiz de yirmi üç yaşına gelmiş, Avrupayı bir baştan ötekine gezmiştik. Öylesine düş kırıklığına uğramıştık ki, yalnızca avladığımız hayvan sayısıyla övünebilmek için yatar olmuştuk erkeklerle. Karşılıklı oturur çantadaki keklikleri sayardık.

Floransa'ya vardığımızda Pia, Robert Browning'i taklit edecek hale gelmişti:
"Kıçına baksan görürsün
Kazılmış bir kelime: İtalya."

Kimlerle yatmadık ki: Uffizi müzesinin kapısında deri cüzdan satan gezginci satıcılar, alanın bir ucundaki Pensione'de kalan iki zenci müzisyen, Alitalia bürosundaki memurlar, American Express'in birkaç elemanı. Alessandro adında evli barklı bir İtalyanla da bir hafta süren bir aşk yaşadım. Seviştiğimiz sürece aklıma gelen bütün açık saçık kelimeleri kulağına fısıldamamı isterdi. Hatırladığım bütün ayıp kelimeleri sıralarken gülmeye başlardım birden. Öyle bir gülme nöbetine tutulurdum ki yatakta olduğumu unuturdum. Michael Karlinsky adında, orta yaşlı bir sanat tarihi profesörüyle de seviştim bir hafta kadar. Yazdığı aşk mektuplarında "Michelangelo" imzasını atardı. Fiesole'de oturan alkolik bir karısı, dazlak bir kafayla, dazlağı örten bir peruğu, kahveli dondurmaya karşı doymak bilmeyen bir açlığı vardı. Portakal dilimlerini en olmadık yerlere sıkıştırıp diliyle almaya çabalardı. Nerede okumuşsa okumuş, bunun kadına büyük bir cinsel haz verdiğine karar vermiş. Bir de şan öğrencisi bulmuştum (Tenor, İtalyan). İkinci buluşmamızda, en sevdiği kitabın Sade'ın Justine'i olduğunu bildirdi. Pia da, ben de tecrübe edinmek uğruna her şeyi denemeye hazırdık ama şan öğrencisiyle son görüşmemiz oldu.

Bu serüvenlerin bir tek eğlenceli yanı vardı. Başımızdan geçenleri birbirimize anlatırken Pia da, ben de katıla katıla gülerdik. Yoksa sevgililerimizden pek bir zevk aldığımızı söyleyemem. Erkekleri çekici buluyorduk, evet; ama anlayışlı, akıllı bir dost gerektiği zaman hep birbirimize dönüyorduk. Sonunda erkek milletini sadece "yataklık yaratıklar" olarak görmeye başladık...."

Çok zor bir soruydu, bulana kadar öldüm. Cümleleri İngilizce'ye çevirdim, Amazon'da yüz saat geçirdim, "Pia'ya da sana da!" dedim bulamadıkça ama sonuçta buldum tabii, kaçar mı?;p O zaman bende yoktu bu roman ve yalan değil yazarın adını duymamıştım. Oysa kadın epey ünlüymüş, öncü feministlerdenmiş vs. vs. Şimdi bakıyorum da herkes biliyor kitabı ve yazarını, bir ben kalmışım yaya. Ölmeden önce okunacak zamazingo bir liste var ya, (böyle dememe bakmayın, hem roman hem de film için hazırladıkları kitaplara bakmak ve şunu şunu okudum ne güzel diye saf saf mutlu olmak çok eğlenceli. doyurucu bilgi vermiyor fakat güzel.) işte orada bile varmış bu roman. Artık gözüm açık gitmeyecek, hadi uyuyalım şimdi. Hah ha, müzik kesildi ya, neşem yerine geldi, dalga geçiyorum. Üç günde kitabın sonuna geldim neredeyse. Ve aslında biterdi, ama genellikle yüzdüm ve boş boş, bira içip etrafı seyretme ayağına, düşünüp durdum. 

Jong romanda, yirmili yaşlarında bir kadının -Isadora Zelda-, evlilik hayatını, kocalarını, sevgililerini, kardeşleriyle ilişkisini, erkeklerle ilişkilerini, ihanetini, çıkmazlarını ve cinsel hayatını, kısaca her şeyini anlatıyor (elbette birazcık otobiyografi, her roman gibi. yok yok, bu biraz fazla otobiyografi), ve bunu da sohbet edermiş gibi yapıyor. Kitabı sevmedim. Yazarın feminist olduğunu da düşünmüyorum. Hatta feminist olmayı geçin, kadın bir erkeğe kul köle olmak için can atıyor, kendisiyle hep savaş halinde; aslında çocuk yapmamalıyım, hayır hayır çocuk yapıp beni seven, çok sevdiğim bir erkekle yaşamalıyım. Kocamı aldatmak istemiyorum, neden aldatmayayım, hoşlanıyorum ve yatmak istiyorum. vs. vs. Bu bana yanlış gelmiyor aslında, kişinin kendisiyle çatışması, ve bunu söylemesi tuhaf değil, doğal üstelik. Yanlış olan bu kadının feminist olarak bilinmesi ve hatta, çoğu kadın yazarı bu özelliğiyle etkilemesi. Kitabı sevmedim demiştim değil mi, ama çok akıcı Sezar'ın hakkı Sezar'a şimdi. Basit cümleler su gibi okunuyor ve eğlenceli. Bazı tespitleri çok güzel, çok içten, o cümlelerde kadına hak veriyorum, biraz acıyorum (tamam, aramızda kalsın, ben kimim ki acıyorum değil mi ama?;)), keşke bu kadar aşağılatmasa kendisini diyorum, tabii bu tipik bir kadın dayanışması hâli, farkındayım. Kitapta özellikle bir yer çok güldürdü beni, daha önce benim de söylediğim hatta bloğa yazdığım bir duruma takılmış Jong. Romandaki karakterin ağzından şöyle diyordu; "Kadınlar da kitap yazmaya başlayınca kadar hep madalyonun bir yüzünü gördük. Kitaplar kadın kanıyla değil erkek spermasıyla yazılmıştır çağlar boyunca. Yirmi bir yaşıma gelinceye kadar kendi orgazmlarımı Lady Chatterley'inkilerle karşılaştırdım da kendimde bir eksiklik olduğunu sanırdım hep. Lady Chatterley'in gerçekte kadın değil de erkek olduğunu niye akıl etmedim bilmem. Lady Chatterley, D. H. Lawrence'ın ta kendisidir aslında." Valla yalan değil, ben de aynı şeyi düşünmüştüm. Ne lady'miş ama! Ve nasıl bir hayal gücüymüş adamdaki (Lawrence efendiden bahsediyorum.) milleti şüpheye düşürmüş

Böyle bitireyim öyleyse, güzel bir son olur hem; kurgu her şeydir, gerçek ise kurgunun yanında koca bir hiç;p
-----------------------

p.s.: Kitabı yarıda bırakıp, Ağustos'ta esas (bu nedir yahu?) tatilimi yaparken okumaya devam etsem, nasıl olur acaba?  Böyle hafif, eğlenceli ve ünlü(!) bir kitap zor bulunur. Bir de işte, evde, sıkıcı sıkıcı yaşarken hiç olmuyor Isadora Zelda hanımın gönül maceralarını dinlemek. Biz de insanız sonuçta ve gıpta etmek en büyük günah;p (of ya, şaka yaptığım çok belli ama yine de; her şeye özenirim de kitaptaki kadının dünyanın en salak adamlarıyla yatmasına özenmem işte. çok boktan heriflerle takılıyor kadın, arkadaşı olsam (ki Pia ayrı manyak!)  uyarırdım onu. yazık etmiş kendisine;p)