ah eski günler ve bir şiir, ithaf edilen

(Evet, aşağıdaki şiir fotodaki kadın için yazılmış tek şiir, ablam tarafından yıllar önce:))

".... yapılacak en iyi şeyi bilir

doğarken kanatlarına üflenmiştir.

hep gidebileceğini bildiğinden belki

eve sonsuz bir şefkat gösterir.

onun yol açtığı yaralar kollarda ellerde bacaklarda seğirmez

kalbi gagalar gıdıklar gibi

sonsuz bir şefkat gibi

ağlamaya yol açan güzel bir şiir gibi

onun bildiği bizim bilmediğimiz bir şey var

ona uzun uzun bakma isteği uyandıran

şeffaf olmayan bedeninin körüklediği merak duygusuna karşıt

bütün soruları susturan yüzünün, bütün duyguları geçiren ince derisi

yüz haritasının parşömen kağıdı

yırtıldı yırtılacak

sema'da çakan ansız bir şimşek gibi

belki hep bildiği için çakabileceğini

sakin bir uğultu doğduğundan beri"

Canım canım, benim için şiir yazmıştın sen! Sonra araya yıllar girdi, kısa kısa kavgalar, atışmalar, yollar, kahkahalar, büyüme çabası. Ben o kasabadayken, hep mektup yazardık birbirimize. Bildiğimiz mektup, pullu, uzun gecikmelerle gelen karmaşık yazılı mektuplar. Yazını bir tek ben çözerdim, içindeki huzursuzluğun karmaşasını. Bana yazarken, gördüğün tüm karanlık arkada kalsın isterdin, yazdıkça rahatlamak, beni rahatlatmak. Esentepe'den inerken cebimde mektubun vardı, ilk aşkımla buluşmanın heyecanından çok mektuptan gelen sesin heyecanına kapılmıştım. Tekrar tekrar okumak, o da duysun, seni tanısın, bana yazdığın şeylere şahit olsun istiyordum. Yine soğuktu, hep soğuktu, sanırım orada mutlu olduğum tek gündü, mektubu çıkardım, "ablam göndermiş, okusana", dedim! Hah ha, şimdi gülüyorum bak, büyümüşüm demek. Yazını çözemedi tabii, beraber okuduk, çok sevdi yazdıklarını, öyle dedi ya da bilmiyorum şimdi. Sana sarılabilir miyim, diyordun, silik silik hatırlıyorum, ısınmamış bir yerim için sana sımsıkı sarılabilir miyim canım, diye soruyordun. Nasıl severdim mektuplarını, bana seslenmelerini. Kırlangıç, diyordun bana, hatırlıyor musun? Hep biraz uzak, hep "dokunmanın mümkün olmadığı" -kapı arkasında, evet-, soyut kardeşindim senin. Annem çocukken kişiliklerimize göre iç çamaşırı almazdı, bunu biliyordun, sen bir şeye kızardın, o sana, ben aramızdaki her şeye. Benim sana ve senin bana tahammül etmemiz gerektiğini o küçük evde öğrendik, bahçesiyle hayat kadar genişleyen. Bana bulaşmama geleceği yok kardeşim!, diyordun. Kendimizi birbirimizden koruyabilme geleceği yok, sen yazıyordun. Köyde, duvarlarına afişler astığımız bir oda, küçük tiyatrolar oynadığımız, yağmurda beraber dışarı kaçtığımız, ne sorunlu bir geçmiş yarattık biz. Şimdi o geçmiş olmasa dağılıp parçalanacağımız. Rüyanda eline o atletler geliyor mu? Geliyor mu sahiden abla, annemin aldığı beyaz çamaşırlar? Ensemde toplamadığım saçlara bakardın, banyodan çıkışıma, beraber bir kahvaltı sonra, çayımı soğutmadan, ardını bırakmadan içersem şaşıracağını söylerdin. Çayımı hep içtiğim gibi içersem de şaşıracaktın, biliyordun. Biraz şaşırmaksın benim için kardeşim, demiştin. Şaşkınlığın, aynı topraktan geldiğini unutarak. O toprak, kan kırmızı terra rosa! Yeryüzünün cin gibi olduğu terra rosa topraklar, benim sözümü kırmızı döktüğüm, senin kırmızı bağırdığın. Nasıl bir sessizlikti?

Can havliyle , aramızdaki ayrık otlarından, ısırganlardan canı yanan gözlerimizin acısıyla geliyoruz birbirimize. Sarıldığım hep sensin, konuşurken sesimdeki kamaşmayı, utanmayı tek duyan. Sana şimdi ve daima "aldıracağım" canım, seni seviyorum. (Buradaki aldırmak, en en en eski mektubundan kalma!)

(Ben kuşsam sen de romantik bir balıksın işte, ne dersen de, bak bu da kanıtı:) Bu fotoğrafın sende olmadığına eminim, neresi hatırlayamadım ama, ne kadar eski!)