her şey bir boşluk bırakır*

(Lily o gün, parktaki çocuklarla çok oynamak istedi. onlarla konuşmaya çalıştı, olmayınca da ananesine gidip "neden benim arkadaşım yok, benimle neden oynamıyorlar diye sordu? acı ama gerçek.)

"Bugün güzel bir gün!" Bu benim lafım değil, Lily söylemişti iki yaşında filanken, biz yine huysuz huysuz oturuyor, dışarı çıkmak istemiyorduk, parka gidelim diyordu o da. Çok severim bu cümleyi, o heyecanla söylemeyi. Bir zaman ben de "tansaş'a gidiyorum!" diye bir heyecan yapmıştım ama, hem otuz yaşını geçmiş, o heyecanın yakışmayacağı durumdaydım hem de tansaş yani, milletin dalga geçmesinden başka bir işe yaramamıştı bol ünlemli cümlem;p

Neyse, ne diyordum; bugün güzel bir gün evet. Kalktığımda hava soğuk gibiydi fakat şimdi güneş çıktı. Hatta, gözüme geliyor ışığı, hemen storları indirmem gerek. Varlığı bir dert, yokluğu ayrı bir dert. Tuhaf valla.

Bazı şeylere çok takılıyorum. Dün hastaneden gelirken hep aynı müziği dinledim mesela. O da ayrı bir komediydi zaten. Daha hareket etmeden cd'yi bulayım dedim. Azıcık hareket edip cerrahi binasının önünde durmuştum. Şimdi, cd takılmadığında hemen radyoya geçiyor alet, ee radyo dinleme durumum olmadığı için de saçma sapan müzikler duyuluyor geçiş sırasında. Ses ayarında ise bir problem var, çalarken sorun yok, direksiyondaki kumandadan ayarlanıyor ama cd koyup çıkarma sırasında son ses oluyor! İki, üç kere cd'yi koymayı denedim, saniyelik bile olsa hastanenin bahçesinde aptalca müzik açmış gibi oldum. Zaten böyle şeylerde takıntılıyım, kornaya bile basmam aman bir heyecan oldu bende. Başlayacağım şimdi müziğine de şarkısına da dedim, içimden küfrede küfrede hareket ettim:) Işıklarda buldum tabii cd'yi. Gül Pansiyon'u dinledim eve gidene kadar, başa sarıp sarıp. Hatta buraya da koyayım, dinlemeyen varsa bir baksın, belki bir faydam olur insanlara;p

Hiç adı "gül" olan bir pansiyonda kalmadım, şarkıda anlatılan durumu yaşamadım ama bu şarkı çok "gizemli"(!) bir şekilde eskiyi hatırlatıyor bana. Gerede'ye ilk gittiğim zamanlarda, tam hastanenin karşısında "gül pastanesi" diye bir yer vardı. Boktan bir yerdi, en kalabalık zamanında bile üç kişi filan olurdu orada. İlk günlerde oturup çay içsem bile sonra hiç gitmedim, üç yıl boyunca. Neden bilmem, hep orası aklıma gelir. Şeklini, çalışanlarını (kesin bir kişi çalışıyordu, "lar" ne yahu?!), hiçbir şeyini net hatırlayamam ama orası büyük bir boşluktur bende.

Lily, arkadaş olma durumunu çok seviyor. İzmir'de sorunu biraz çözdük sanki, iki arkadaşı var, arada buluşuyorlar buraya gelince. İstanbul'da da ananesi onu parka götürüyor sık sık. Park her zaman boş oluyormuş ya -herkesler(!) kreşte- neyse, yine de üşenmiyor kadın, yılmıyor:) Ben ise çoooook eskiden arkadaşlık olayına boş vermiştim. İşte o çoooook eskiden olan olay da bir boşluk bırakmıştır kesin içimde. Yedi filan yaşındaydım, tüm hayal kırıklıklarına açıktım ve büyüyünce oluşacak boşluklardan habersizdim tabii;)

Yazıya koyduğum ilk şarkı, Heaven Is A Place On Earth, tam seksenler şarkısı. Salak salak dans ederdik bu şarkı çıkınca. Bugün dinledim ve dans etmedim, sakin;p

(Yiğit Özgür)

Hadi gülelim biraz, ayrıca boşluk boşluk nereye kadar değil mi ama!? Ben yapamam, öyle;p

* İlhan Berk dizesi tabii, unutmuşum yazmayı.