dostlar, insan ne kötü

Paul Cézanne/Pyramid of Skulls

"...

Binlerce, ama binlerce yıldır yaşıyorum
Bunu göklerden anlıyorum, kendimden anlıyorum biraz
İnsan, insan, insandan; ne iyi ne de kötü
Kolumu sallıyorum yürürken, kötüysem yüzümü buruşturuyorum
Çok eski bir yerimdeyim, çürüyen bir yerimden geliyorum
Öldüklerimi sayıyorum, yeniden doğduklarımı
Anlıyorum, ama yepyeni anlıyorum bıktığımı
Evlerde, köşebaşlarında değişmek diyorlar buna
Değişmek
Biri mi öldü, bir mi sevindi, değişmek koyuyorlar adını
Bana kızıyorlar sonra, ansızın bana
Kimi ellerini sürüyor, kimi gözlerini kapıyor yaşadıklarıma
Oysa ben düz insan, bazı insan, karanlık insan
Ve geçilmiyor ki benim
Duvarlar, evler, sokaklar gibi yapılmışlığımdan.

..."

e. cansever/umutsuzlar parkı III

Dostlarım, kardeşlerim size sesleniyorum; "insan ne kötü!" farkında mısınız?

...diye bağırsam yok yere, birden. Ne düşünürsünüz? Şenay'ın harika üslubuna benzerdi ayrıca, hoş olurdu. Yok, hiçten çıkmaz kötülük. Bir şey olur, yüzünü görürsünüz. Cezanne doğar, Hrant ölür, evinizin tavanı akar, üşürsünüz. Hem nedir yani? Kötülük binlerce yüzüyle bekler bir köşede, biri sizin içinizde, ağzınız hayretler içinde açık kalır. Sadece bakarsınız. Ben öyle bakıyorum. Binlerce, milyonlarca yıldır.

İnanın, bakmalara doymuyor bu dünya. Bana inanın, kötüysem yüzümü buruşturuyorum çünkü. Öylesine temizim. Sanıyorum.