şehir yanıyor, Polişka!

Vincent van Gogh/Starry Night Over the Rhone

"Gözleri Yahya, gözleri

Hiç mucize görmedi."

                            h. arkan/vaftiz

Bu gece miyop gözlerle eve baktım Polişka. Evin dışına, şehrin ışıklarına. Bir filme baktım bir de. O yanıp yanıp sönme hali, hüznü taşıdı bir noktaya. Su damlası! İstesen her şey nasıl şiirli olur değil mi? Öylesine net bir noktada durur. Senin bu gece söylediklerin, kulağıma. Benim duyduğumu farklı bir forma sokup sana yöneltmem, hepsi bir kurgu aslında. Güzel olanı istememiz. Nasıl bir çatışma! Sen yanımda olsaydın, "hizmetçi kadın kendi derdine yansın!" derdin ve gülerdik. Bir acıyı bütün bir ömre yaymanın tarihine gülerdik sonra. O gülüşün yüzümüzde donmaması için kardeşliğe sığınırdık. Seyrettiğim filmde kırmızının karideste donması, dilin baharda kendini bulması ve acının şansa ihtiyaç duyması çok güzeldi. Öylesine "kader"imiz ki bu titrek ömür; hızlı hızlı karda yürüyen bir kız çocuğundan bile bir hikaye çıkarıyor. Ben yatılı okulda okumasaydım eğer, ütü odası, çalışma salonu, erken kahvaltılar, güven sorunu, yönünü bulmak için koşma, kapı arkası, bilmeseydim eğer, burada şimdi bu şehre miyop gözlerimle bakmazdım.  "Olsun", demezdim! Ben kapının arkasında giyindim Polişka, "burada giyinebilir miyim?" diye Ece'ye seslenildiğini duydum. İyi biliyorsun, artık iyileşmem. Dilimde hep bu dize;

"Fakir kuş hiç unutmaz."