cinlerin ağırlığı

(Misafirlikteyiz, dayısının evinde Luli tv izliyoruz. Lily izliyor aslında, ben ona bakıyorum.)

"je suis malade tout à fait, mais ce n'est pas trop mauvais d'être malade."*

İstanbul'a, evine gittiğinden beri Lily telefonda tek bir soru soruyor bana; "bugün ne yaptın, peki?". "Ne yapayım Liliş, uyandım, kahvaltı yaptım", diyorum, hoşuna gitmiyor. "Hasta ve yaramaz çocuklar var onlara baktım, işe gittim", diyorum. Çocukların ne yuttuğu, çekilen filmde nasıl bir şekil göründüğü filan ilgisini çekiyor, fakat tekrar soruyor; "başka ne yaptın peki, bugün ne yaptın acaba?". Allahtan sesi komik, kelimeler eciş bücüş çıkıyor ağzından da ciddiye almıyorum, yoksa beter olacak.

Yaz kokusu çok yoğundu bugün. Gelmiş artık, bundan sonra ne kadar soğuk olursa olsun fark etmez. Mont filan giymedim, hırka bile fazlaydı. Henüz, "güzel sıcak". Kokularla çok tuhaf bir ilişkim var benim. Hiçbir duyu organıma burnuma güvendiğim kadar güvenmem. Kokuları yoğun hissederim. Hem iyi hem kötü bu. Havanın yaz koktuğunu korkuyla hissettim çünkü. Yazı çok severim, baharı daha çok, sorun bu değil. Fakat bu sefer yaz kokusu yapmam gerekenleri de hatırlattı bana. Aslında hatırladığım yapılması gerekenler değil, geçtiğimiz yaz başlangıçlarında ne yaptığımdı. Koşturup duruyordum; bölümdeki koridorların kokusu, fotokopi, korku ya da saniyelik huzur, endişe, endişe. Doktorayı bırakmaya karar verdiğimde kıştı, şimdi baharda da bu kararı tekrarlamak zorundayım. Kendimi havaya uydurmalı, geçişi sert yapmamalıyım. Çünkü inanç gündüzleri biraz yitiyor.** Ne arkeoloji ne de kariyer umrumda, sorulardan bıktım ve belki bazı geceler evimde yatmamaktan.

Bu gece bir bira içip, Cinler'den parçalar okudum. Çok fazla yeri çizmişim. Çizdiğim yerleri on yıl sonra tekrar anladım. Pyotr Stepanoviç'in kayıtsız, ve küstah tırnaklarını kestiği bölümde yine ürperdim. Ve şu cümlelerin kokusunu biliyorum;

"Beş, altısı birden gelen saniyelerim oluyor, içimi sonsuz bir huzurun doldurduğunu sezinliyorum. Yeryüzündeki hayatla ilgisi yok bunun; öteki dünyayla ilgili olduğunu söylemek istemiyorum, ama yeryüzü insanının kaldırabileceği, dayanabileceği bir şey de değildir."***

Kitabın ilk sayfasına Brecht'ten bir şiir karalanmış;

"...

Marie Sanders, sevgilinin saçları kapkara

İyi olur gitmesen bugün

Dün gittiğin gibi ona

'Ten ürperiyor kenar semtlerde

Trampetler katıyor yeri göğe

Tanrım bir şey yapacaklarsa eğer

Yapacaklar bu gece'

..."

Siz, bazı şeylerin, bazı anlarda, bazı kişilere ne kadar ağır geldiğini bilir misiniz? Yarın yataktan çıkmak istememeyi, tırnaklarını kayıtsızca kesmeyi, bir kez olsun -sadece bir kez- gökyüzüne ürpermeden bakmayı?

---------------------------------------

*"Çok hastayım, ama hasta olmak çok kötü bir şey değil." cinler/dostoyevski

**Cinler'den.

***Kirillov'un "hazırlıklı" konuşması. Cinler'den.